"Szczerze i głęboko wierzę w wartość świętowania kolejnych etapów życia, takich jak narodziny, ukończenie studiów, ślub, zawarcie związku partnerskiego, rocznica, przejście na emeryturę czy śmierć. Wierzę także, że takie niezwykłe wydarzenia powinny być upamiętniane 'rytuałem przejścia'. Cieszą mnie przyjęcia z okazji narodzin dziecka, jak i śluby, które potrafią wzruszyć mnie swoim pięknem. Miło wspominam również uroczystość ukończenia studiów przez moje dzieci, a potem przez wnuki. Świętowałem też niejedno przejście na emeryturę. Na jednym z takich przyjęć mój kolega z Trinity College (gdzie wykładałem wiele lat temu) powiedział zgromadzonym, że gdyby wiedział, że cieszy się taką sympatią, to nigdy by nie zrezygnował! Takie wydarzenia mogą być całkowicie świeckie, zupełnie pozbawione otoczki religijnej" (Paul Kurtz)

Ceremonie humanistyczne to rites de passage (ceremonie przejścia) organizowane przez humanistów na całym świecie, głównie jednak w krajach zachodnich, w Wielkiej Brytanii, Norwegii, USA, Kanadzie, Australii, Nowej Zelandii, Holandii, Belgii, Niemczech, Szwecji, Danii, Irlandii, Islandii, Portugalii.

Humaniści to ludzie afirmujący Człowieka, jego potencjał twórczy i stwórczy, w nim upatrujący początek i koniec świata dzieł i wartości. Humanizm jest systemem wartości, który wzywa człowieka do indywidualnego spełnienia poprzez kultywowanie życia twórczego i etycznego.

Humanistyczne rites de passage różnią się od religijnych koncentracją całej uwagi na Człowieku. Różnią się także od tzw. świeckich ceremonii bogactwem i ładunkiem aksjologicznym.

O ich wyjątkowości natomiast stanowi personalizacja do osobowości uczestników będących ich podmiotami. Nie ma więc jednego „rytu humanistycznego", lecz wiele różnych, tyle, ilu jest humanistów. Pomimo bowiem podzielania pewnego zbioru wartości, nie ma dwóch takich samych osób. Każdy jest wyjątkowy, i tę właśnie wyjątkowość każdego człowieka chce wydobyć i wzmocnić humanizm poprzez praktykowane ceremonie. Ceremonia humanistyczna jest dostosowana do indywidualnego człowieka a nie - jak dotąd - człowiek do ceremonii i rytuału.

Dlaczego w ceremonii humanistycznej ważne jest bogactwo? Ceremonie dla humanistów nie mają charakteru magicznego, w wymiarze zewnętrznym natomiast są specyficznym rodzajem teatru. Zwykły teatr ma na ogół przesłanie uniwersalne. Teatr rite de passage dotyczy konkretnej sytuacji życiowej i konkretnych ludzi, a jego funkcją jest kreacja społeczna faktów, które zaistniały wcześniej jako intymne bądź prywatne. Jest to więc w istocie teatr najbliższy życiu.

Tyle jeśli chodzi o doniosłość formy. Drugim aspektem jest treść. Poza personalizacją do konkretnych osób ryt humanistyczny wyróżnia się tym, iż koduje w sobie humanistyczny system wartości. Czym jest humanizm?

Ceremonie humanistyczne to formy naszej ekspresji, w odróżnieniu od rytuałów, które wtłaczają człowieka w jeden, na ogół za ciasny, schemat. Ceremonie humanistyczne pokazują naszą wyobraźnię, fantazję i światopogląd. Pokazują, że racjonaliści i humaniści nie są ludźmi ogarniętymi pasją wyrugowania emocji i sztuki z naszego życia.

Funkcje ceremonii humanistycznych:

• Podkreślenie ważności danego momentu w życiu
• Wydobywanie piękna
• Wzmacnianie więzów międzyludzkich

Czasami próbuje się ośmieszać te ceremonie zarzucając im, że są próbą tworzenia „nowej świeckiej tradycji". Biorąc pod uwagę szerszy międzynarodowy kontekst tego zjawiska zauważamy, iż jest to tradycja całkiem mocno zakorzeniona w naszej globalnej wiosce. Szkockie Towarzystwo Humanistyczne, z pomocą którego zorganizowaliśmy pierwszą ceremonię humanistyczną w Polsce, przez wiele lat praktykowało śluby humanistyczne, które w roku 2005 zostały zalegalizowane przez państwo. Od tego czasu cieszą się rosnącym powodzeniem. Ceremonie humanistyczne jeszcze bardziej zakorzenione są w Norwegii, państwie do niedawna wyznaniowym. Parę miesięcy przed Szkotami zalegalizowano tam śluby humanistyczne. W tym paromilionowym kraju ponad 200 tys. osób każdego roku przechodzi ceremonie humanistyczne.

W erze globalizmu i pluralizmu różne tradycje nie są od siebie izolowane, lecz współegzystują obok siebie. Naiwne jest oczekiwanie konserwatystów, iż Polska będzie tutaj jakimś wyjątkiem, oazą skostniałego tradycjonalizmu, ślepego na zmieniającą się rzeczywistość i ludzkie potrzeby. Jeśli społeczeństwa przyszłości będą kultywować indywidualizm i wolność, to ceremonie humanistyczne z pewnością będą odpowiadały na najgłębsze społeczne oczekiwania.