 |
||||||||||||||||
|
 W historii ludzkości pojawienie się na świecie dziecka zawsze było radosnym wydarzeniem, które skupiało na sobie uwagę społeczności. Dziecko to kontynuacja, nadzieja i postęp. Żyjemy przecież w naszych dzieciach, wnukach i prawnukach. Nasza ceremonia ma proste, a jednocześnie głębokie założenia oparte na pragnieniu rodziców i bliskich, aby świadomie oddać się przyjemnemu ciężarowi wychowania potomków. Zakładamy, że miłość i troska o innego człowieka są esencją samospełnienia istoty ludzkiej. Społeczność ludzka jest tym, co kształtuje i wpływa na rozwój dziecka. Jako że w wychowaniu nie istnieje konieczność, ceremonia podkreśla jedynie potrzebę zapewnienia miłości i troski. Zakładamy również, że wychowywanie dziecka rozwija także rodziców, poprzez rozwój takich cech, jak współczucie, zrozumienie czy cierpliwość. Emocje wiążą rodziców z dziećmi, umożliwiając obopólny rozwój w kierunku pełni człowieczeństwa. Dziecko nie jest jednak własnością rodziców ani nikogo innego. Wierzymy, że dziecko ma prawo wybrać własną życiową drogę, niezależnie od społeczności w której przyszło na świat. Rola rodziców czy opiekunów w procesie wychowania powinna ograniczać się do pomocy w kształtowaniu własnego stylu życia i zdolności do podejmowania samodzielnych decyzji. W ten sposób, ceremonia dedykacji staje się w głównej mierze zobowiązaniem dla zapewniania wolności, zgodnie ze słowami Williama Ellery Channinga: „Wielki cel
przyświecający wychowaniu; Ceremonia dedykacji kładzie główny nacisk na trzy rzeczy:
Ceremonia nie jest dla dziecka, jest dla rodziców. Rytuał jest sposobem poprzez który społeczność składa hołd nowemu statusowi rodziców, jest także szczególnym momentem w którym rodzice mogą podzielić się swoją radością, obawami oraz nadzieją z innymi ludźmi. Ceremonia stanowi akt wsparcia dla rodziców ze strony społeczności. Dedykacja jest także sposobem na wzmocnienie więzi społecznych rodziców. Powinniśmy położyć szczególny nacisk, by uświadomić rodzicom, jak ważny jest ich wpływ na rozwój dziecka. Kwestia ta dotyczy również wspierania potomka w podejmowaniu jego własnych wyborów życiowych, nawet jeżeli większość z nich kłóci się z wyobrażeniami rodziców. Pięknie ujął to Kahlil Gibran: "Dzieci nie są waszą własnością,
Pierwsza część dedykacji składa się z obietnicy złożonej przez rodziców, dotyczącej różnorakich ideałów i wartości (w znaczeniu humanistycznym). Istnieje tutaj pewne podobieństwo do przysięgi małżeńskiej, gdy para młoda składa sobie dozgonną obietnicę. Chociaż istnieje wiele wartości, które mogą być afirmowane podczas ceremonii, ich dobór jest rzeczą całkowicie dobrowolną, można podkreślić niektóre, jednocześnie ignorując inne. Na ogół rodzice w czasie ceremonii humanistycznej dedykacji zobowiązują się względem społeczności i bliskich do wychowania dziecka w duchu prawdy, szczerości wobec siebie i innych, do rozwijania u dziecka krytycznego myślenia, rozwijania szacunku do siebie i innych, rozwijania w dziecku odwagi w pokonywaniu zła, do wychowywania w duchu pokoju i miłości do życia, do rozwijania optymistycznego poglądu na świat, do wychowywania w duchu troski, współczucia i hojności. Druga cześć ceremonii polega na nadaniu dziecku imienia. Wybór imienia podkreśla niepowtarzalność, autonomię i wartość potomka. Możemy również stworzyć trzecią cześć ceremonii, która przewidywałaby udział innych członków zgromadzonej społeczności w jakiś namacalny sposób. Istnieje wiele sposobów, które mogłyby symbolizować udział społeczności w wychowaniu dziecka, kilka pytań i zobowiązań dla zgromadzonych to tylko jedna z możliwości. Opiekuni dedykacji. Jako humaniści, możemy wyrazić chęć, aby ktoś z rodziny bądź znajomych był dla nas wsparciem w wychowaniu, lub by zapewnił dziecku opiekę w przypadku gdy coś się stanie rodzicom. Czytaj więcej:
Jak zorganizować?
 | ||||||||||||||||
